Swakopmund

Aaai,aaai,aaai, we gaan naar walvisbaai.
Und,und,und, we gaan naar Swakopmund.
Je begrijpt het al, vandaag is er een cultuur omslag. Van het Anton Pieck achtige desert lodge naar het nuchtere, gruendliche badplaatsje aan de Atlantische oceaan. We vertrekken om half 8. We brengen noch even een groet aan onze overburen die gisterenavond aangekomen zijn in dit gebied en die hemelsbreed 10 km van ons vandaan zijn. Zij slapen slapen nog als we voorbij rijden. Eline zit vandaag als copiloot naast wimpie en dit gaat erg goed. Het is stil achterin. We passeren de tropic of capricorn. Één van de 5 belangrijkste breedtegraden van de wereld. De kuiseb canyon slingeren we door, een leuke canyon van zo'n 15 kilometer lengte.de kloven zijn tot 25 meter diep. We kijken naar een grot waar een gedenkplaats is geplaatst van 2 Duitse archeologen die hier kort voor de 2e wereldoorlog ruim 2 jaar onderdoken in de canyon. Ze waren bang dat hitler ze terug zou roepen naar Duitsland Om te gaan vechten tegen de gealieerden.
De weg naar swakopmund is nog 2 uur als de natuur in een keer veranderd. Nu alleen nog vlakke stenen ondergrond en nauwelijks nog bergen. Er verschijnt mist aan de horizon en de lucht wordt zilt. We naderen de kust van walvis baai waar wimpie woont.vlak voor walvis baai bij dune 7 stoppen we om te lunchen en daarna te gaan quad biken met de kids. Esmee voorop achter de begeleider, dan esmee gevolgd door Robin met Wessel achterop en dan Ellis. Wimpie cirkelt om ons heen. Esmee quad biked precies zo als ze skiet. Stoïcijns, mooi, recht, keurige bochten en altijd de juiste snelheid. Eline er als een snelheidsduivel achteraan. Wessel schreeuwt het uit en levert het commentaar. Na een uur biken komen we voldaan terug. Esmee vraagt of je dit ook als hobby kan doen in Nederland!!!
We checken in bij hotel zum kaiser in swakopmund. Swakopmund doet een beetje denken aan Egmond aan zee. Alleen de winkels doen een beetje Amerikaans aan. En de tekens en vele borden zijn hier in het Duits. Er staat weinig wind maar de zee is ruig. Wimpie heeft een mooi restaurantje geboekt aan het eind van de pier. We maken kennis met Anke, een Namibische dame, wiens moeder Duits is. Het is de vriendin van wimpie. Als de zon ondergaat lopen we over de pier naar 'jetty 1905'. Het restaurant aan het puntje vd pier. Op 200 meter van de kust af. Toen de Duitsers deze pier begin 20e eeuw bouwden was er nog geen haven dus ze moesten wel een pier bouwen om de schepen te lossen. Oorspronkelijk moet de pier wel 600 meter lang zijn geweest. Tijdens het eten klosts het water met grote kracht en snelheid onder en langs ons. We eten mosselen en garnalen.het is erg gezellig en er worden moppen over en weer verteld. Als we weg lopen vraag ik Anke of ze weet hoe een Duitser een mossel opent. Ze knikt van niet. Ik loop naar het hout vd pier, sla er een paar keer met mijn knokkels hard op, en roep met verheven stem 'AUFMACHEN'. Bis morgen...